Pafajësia është karakteristika themelore e periudhës nga lindja deri në adoleshencë. Çdo fëmijë është i pafajshëm. Për këtë arsye, fëmija nuk mban përgjegjësi për gabimin e tij dhe nuk ka përgjegjësi penale. Sapo fëmija bëhet i ndryshëm dhe i dallueshëm (aftësia për të vërejtur dhe për të qenë përgjegjës: aftësia për të dalluar të mirën nga e keqja dhe kurbën drejtpërdrejt, për të parë dhe zgjedhur) me rritjen e moshës, fëmija bëhet përgjegjës.
Mosha e mesme është koha për të vlerësuar pasuritë ekzistuese dhe për t'u dhënë atyre që u takon. Fillon kalimi nga individualiteti drejt të qenit social. Një person përpiqet të jetë i dobishëm për shoqërinë duke ndarë pasuritë e tij (materiale, njohuri, përvojë, pushtet, etj.) me njerëzit: punët e shoqatës-fondacioneve, politikës, projekteve sociale, përfshirjes në grupe në fusha të ndryshme... Prioriteti është jo interesat e tij, por interesat e shoqërisë. "Kënaqësia për t'u pasuruar më shumë ndërsa jep" e largon personin nga ankthi i tij i brendshëm. Kjo gjendje e mirëqenies është gjithashtu e përkohshme.
Ndërsa rritemi, na vjen ndërmend vdekja, e cila është mbajtur e fshehur prej vitesh. Për të vlerësuar jetën dhe për t'i dhënë asaj meritën e saj, bëhen përgatitjet për të vërtetën absolute. Jeta e kësaj bote është e përkohshme, është një terren prove. Me vite përvojë, një person i drejtohet fushës shpirtërore. Ai kërkon një zgjidhje për ankthin e tij të brendshëm në përputhje me atë që mësoi në të kaluarën e tij: disa bëhen "të urtë që shitën Ferrari-t e tyre", disa tërhiqen nën krahët e budizmit në Nepal, disa bëhen sufi, disa e organizojnë jetën e tyre si xhami. Komuniteti /kisha/sinagoga në mënyrën e tyre.
Disa njerëzve u duhen vite për të fituar aftësinë për të njohur vlerën e tyre dhe për të dhënë detyrimin e tyre, ndërsa të tjerëve e bëjnë atë në një kohë të shkurtër. Ndonjëherë zogu i hershëm del në rrugë lir. Ndonjëherë, ai që bie në rrugë më vonë kalon atë që është në rrugë. Vetëm Zoti e di kush është çfarë.
Lexo: 0
