Ne jetojmë me rritje dhe tkurrje, fëmijë dhe të rritur, përkushtim, individualizim, trazira dhe qetësi, duke shkuar e ardhur në të tashmen dhe të shkuarën. Ndonjëherë përpiqem të ngrihem, ngrihem, ngrihem, por vjen një moment që bie, bëhem fëmijëror, bëhem i papërshtatshëm. Nuk jam i sigurt nëse është frikë. Po përpiqem të eci, të bëj hapa, të dal nga hapësira e fëmijës tim, të bëhem i rritur, të individualizohem, të rritem. Ndonjëherë nuk mund të balancoj ritmin. Ndonjëherë përpiqem të eci aq shpejt sa është sikur po përpiqem ta lë prapa fëmijën tim. A është kjo ajo që duhet të jetë? A duhet ta lë anën time të fëmijërisë në një raft në një dollap, të pretendoj se e harroj atë apo të përpiqem të fsheh dhimbjen në fund të dollapit tim? Nuk funksionon, nuk mjafton. Kudo që përpiqem ta lë në dollap apo në raft, nuk qëndron. Duket sikur është gati të përfundojë në çdo moment. Është sikur nuk do ta lëshojë kurrë. Herë më mbyt, herë më ngatërrohet në këmbë. Ndonjëherë më ngadalëson, ndonjëherë më shkurton frymën. Po më mban, po më bllokon. E di, edhe nëse përpiqesh të detyrosh veten të harrosh disa gjëra, ai gjithmonë përpiqet të të kujtojë në mendjen tënde dhe nuk ikën kurrë, dhe përkundrazi, të ngec në mendje edhe më shumë kur përpiqesh ta harrosh. . Kujtimet e së shkuarës bëhen si barrë. Prandaj mundohem ta lë në frigorifer. Unë them mos më ngadalësoni.
Por shpesh e harroj këtë; Unë jam duke shkuar kaq shpejt në përpjekje për ta harruar atë, po përpiqem vazhdimisht të detyroj një hap për të shtypur atë dhimbje. Megjithatë, nëse e pranoj, janë kujtime të së shkuarës. Është e kaluar siç sugjeron emri i saj. E kaluara tani është e shkuar...
Por nuk ka mbaruar, a e dini pse? Nuk ka mbaruar sepse jam munduar gjithmonë ta lija aty në të kaluarën, sepse e futa me forcë në dollap, sepse mundohesha ta largoja me forcë nga mendimet e mia. Siç thashë, ngec sa më shumë përpiqesh të mos mendosh për të. Mirëpo, nëse pranoj se jam në të kaluarën dhe të tashmen time, edhe ajo do të relaksohet, as nuk do të më kapë për fyti dhe nuk do të më ndalë frymën, as nuk do të më rrëmbejë e të më ngadalësojë. Njerëzit plaken dhe rriten, por është e vështirë për njerëzit të piqen. A duhet të pranoj aspektet e kundërta, pamjaftueshmërinë time në disa lëndë, kompetencën time në të tjera, apo të jem fëmijë në disa lëndë, për shembull? Ndonjëherë nëse do të përballesha me kujtimet e mia si i rritur, ndonjëherë nëse do të tkurosesha, a nuk do të ishte përballë frikës sime apo çfarë do të ndodhte nëse do të tkurosesha? A duhet të qëndroj këmbëngulës dhe të luftoj kundër frikës time? Për shembull, ndonjëherë nëse do të isha fëmijë, mamaja luante me flokët e mi. Baza A do të isha shumë fëmijë nëse do të isha fëmijë dhe do të hidhesha në baltë? Apo duhet të ulem diku si i rritur, të mendoj për kujtimet e mia të së kaluarës dhe të shikoj baltën? Po sikur të qëndroj pak në moment, të bëhem fëmijë dhe të piqem?!
Lexo: 0
