Prindërit mund të hasin shumë probleme gjatë viteve të zhvillimit të fëmijëve të tyre. Një nga problemet që mund të jepet si shembull i këtyre problemeve është problemi i mbajtjes së jashtëqitjes. Burimi i këtij problemi, i cili duket si një problem fiziologjik, mund të jetë një arsye fiziologjike ose një arsye psikologjike.
Ky problem zakonisht vërehet mes moshës 2-4 vjeç. Gjatë kësaj periudhe, fëmija përjeton ndarjen duke kuptuar se mund t'i bëjë gjërat në mënyrë të pavarur nga prindi i parë. Ai e kupton se bërja ose mbajtja e tualetit është në duart e tij dhe kontrolli i këtij procesi tani është në duart e tij. Kjo periudhë shihet ndoshta si periudha më sfiduese për shumë prindër. Sepse fëmija mund të shfaqë sjellje problematike të tilla si mos heqja dorë nga jashtëqitja ose lënia e tij në një vend të pazakontë. Në këtë grup moshe, e njohur si periudha anale, fëmija ndalon përdorimin e tualetit në pelenën e tij dhe fillon të marrë trajnime për tualetin. Fëmija mund të na japë disa sinjale që tregojnë se ai është gati. Për shembull, duke shkuar në tualet pas një dere, në një vend ku nuk ka njeri përreth, ose duke u fshehur pas një divani, ai mund të na tregojë se është gati për stërvitjen e tualetit. Megjithatë, pavarësisht këtyre sinjaleve, fëmija mund të mos jetë ende i gatshëm psikologjikisht për stërvitjen e tualetit. Ndonjëherë, mund të mos ketë sinjal nga fëmija për të filluar stërvitjen e tualetit. Kjo është arsyeja pse prindërit mund të jenë të pavendosur nëse do të fillojnë stërvitjen e tualetit apo jo. Edukimi duhet të bëhet në një kohë kur fëmija është i gatshëm zhvillimor dhe psikologjik.
Arsyet e mbajtjes së jashtëqitjes mund të jenë për shkak të disa arsyeve fiziologjike (të tilla si kapsllëku ose problemet e zorrëve dhe anusit) si dhe nga disa arsye psikologjike. Së pari duhet çuar te mjeku për të ditur nëse ka një shkak fiziologjik. Nëse shihet gjatë stërvitjes në tualet, pra kur normalisht është në gjendje të shkojë te pelena, por tani fillon kur duhet shkuar në tualet, kjo sjellje duhet pasur parasysh dhe qëndrimi prindëror. Zakoni i tualetit është një proces shumë i rëndësishëm. Ky problem mund të lindë kur fëmija nuk është gati për zhvillim. Prandaj, kur shfaqet një qëndrim shumë këmbëngulës ndaj fëmijës, mund të shfaqet një problem për të mos u jashtëqitur. Këtu fëmija nuk mund të përdorë tualetin as sepse ka frikë nga era e jashtëqitjes së tij ose ngaqë ka frikë nga vetja, tualeti, zhurma e fluksit ose nga frika se do të bjerë në tualet. Nëse fëmija përpiqet të stërvitet me një disiplinë tepër këmbëngulëse, të ashpër dhe të rreptë, fëmija mund të mos dëshirojë të kërcejë për të dhënë një mesazh se unë e kam nën kontroll këtë, pavarësisht nëse mund ta bëj apo jo. Ose, kur fëmijës i mungon jashtëqitja, ai/ajo mund të dëshirojë të zemërohet me të, ta qortojë, t'i thotë se është pis dhe pastaj të mbajë jashtëqitjen e tij/saj duke menduar se ai/ajo nuk duhet të bëjë asgjë të pistë që të mos zemërohen me mua. Prandaj është e rëndësishme që prindërit të jenë shumë të durueshëm, mirëkuptues dhe jo këmbëngulës kur mësojnë zakonet e tualetit. Gjatë periudhës anale, fëmija mendon se jashtëqitja e tij është pjesë e tij dhe mund ta mbajë brenda sepse nuk dëshiron që të shkëputet prej tij. Ndonjëherë, fëmija mund të zgjedhë të mos ulë jashtë, sepse ai nuk mund të tolerojë ndjenjën e jashtëqitjes. Përveç të gjitha këtyre, është gjithashtu e nevojshme t'i kushtohet vëmendje nëse ka ndonjë abuzim seksual apo fizik.
Prindërit duhet së pari të kenë durim kur merren me këtë problem. Edhe pse nuk u pëlqen kjo situatë, ata duhet të jenë të duruar me fëmijët e tyre dhe të mos tregojnë se nuk e kanë rehat këtë proces. Ata nuk duhet të flasin shumë për këtë. Çdo person ka një zakon të ndryshëm të tualetit. Ata duhet të jenë të kujdesshëm në lidhje me këtë sepse fëmija del me kërkesë të tij, jo me kërkesë të tyre. Ju mund ta ndihmoni fëmijën tuaj të kuptojë rëndësinë e jashtëqitjes duke lexuar libra të përshtatshëm për moshën ose duke parë video rreth këtij procesi. Fëmija nuk duhet të ndëshkohet për mungesën e jashtëqitjes, por mund të krijohet një sistem shpërblimi që fëmija ta përforcojë këtë sjellje kur ai e bën këtë. Dieta e fëmijës mund të rregullohet. Ndërsa preferohen më shumë ushqime të lëngshme dhe ushqime me fibra, ushqimet që mund të shkaktojnë kapsllëk mund të shmangen. Për fëmijën mund të vendoset një rutinë për të shkuar në tualet. Sërish, pa e mërzitur shumë, krijimi i rutinave për fëmijën në momente të caktuara të ditës, si pas zgjimit, pas ngrënies, para gjumit, mund ta ndihmojë atë të kontrollojë muskujt e anusit.
Pavarësisht gjithë kësaj, nëse fëmija juaj ende e ka këtë problem, duhet të konsultoheni me një specialist.
Lexo: 0
