Po fillojmë një ditë të re me shpresa dhe emocione. Ka gjëra për të bërë, njerëz për t'u parë, përgjegjësi që duhen marrë, jetë për t'u prekur, jetë për t'u përqafuar në vend që të mbahen deri në fund. Pastaj shohim që një mjek është bërë sërish viktimë e dhunës.
Madje lexova një lajm dhe mësova se mjeku që ushtrua dhunë vazhdon detyrën dhe e shtyn marrjen e ndihmës për pas operacionit. Në shoqërinë tonë, ku jemi dëshmitarë të të gjitha llojeve të dhunës, ka pasur dhunë ndaj mjekëve në të kaluarën, është e pranishme sot dhe nuk mund të mos mendohet se si do të jetë e ardhmja. Për më tepër, kjo situatë duket se po përkeqësohet me kalimin e viteve. Dhuna ndaj mjekëve është bërë modë. A është një fitore për t'u fituar, një hakmarrje, apo është një humbje e fortë e besimit te drejtësia, ndjeshmëria dhe respekti që shkakton këtë dhunë?
Megjithatë, doktori dëshiron ta bëjë këtë? puna e tij. Ndërsa e bën këtë, ai nuk vepron si një makinë, por duke shtuar humanitetin, emocionet dhe ndërgjegjen e tij në atë që di, sado profesionist të jetë. Me pak fjalë, të jesh mjek është një ndërgjegje fajtore. Kalojnë orë nga mbrëmja deri në mëngjes të një operacioni jetik që zgjat pesëmbëdhjetë orë... Ai ndan ankthin e të afërmve të pacientit pas trajtimit të aplikuar për qetësimin e një pacienti që vuan nga një acarim psikotik. Ajo lind, dëshmon një mrekulli dhe ribashkon me fëmijën e tyre prindërit, të cilët prej muajsh e presin fëmijën e tyre, duke u munduar dhe vuajtur. Është era e spitalit me të cilën janë mësuar shumë njerëz dhe pronari i kësaj ere të keqe për shumicën e njerëzve është në shtëpinë e mjekut, ditë e natë, ai nuk ankohet.
Kur ai nuk ankohet. rekomandon trajtimin e duhur, lufta e tij mund të jetë e pamjaftueshme kur ndeshet me fjalitë "Mendoj se kjo metodë nuk është e drejtë, nuk e kam lexuar në internet...". Kemi pasur shumë pacientë që refuzojnë trajtimin me ilaçe, duke pretenduar se ilaqet kundër depresionit shkaktojnë varësi dhe dëmtojnë mëlçinë dhe veshkat. Këtyre iu përgjigjëm pa u lodhur, mundëm t'i bindnim disa pacientë, disa jo. Ndërsa të qenit në gjendje të konsultoheni me një psikiatër me frikën e gjykimit dhe etiketimit, dhe të ndani se po merrni ndihmë për shëndetin mendor është bërë vetëm kohët e fundit një çështje aktuale dhe është bërë të paktën pjesërisht më e lehtë për shoqërinë tonë, refuzimi i sugjerimeve tona të trajtimit na mërzit dhe na e vështirëson kryerjen e detyrës. Vetë stigma është një shembull i dhunës dhe njerëzit bëhen viktima të dhunës para se të arrijnë te mjeku. Gruaja viktimë e dhunës u, doktori është viktimë e dhunës, njeriu është viktimë e dhunës, natyra është viktimë e dhunës, pse…?
Zemërimi është një emocion i natyrshëm, si emocionet e tjera. Jo çdo herë që ne zemërohemi rezulton me dhunë. Në situatat ku ndodh dhuna, mbizotëron aspekti ndëshkues... Ky aspekt ndëshkues mbillet tek ne si farë kur jemi ende të rinj. Nëse nuk mund ta vini re këtë anë teksa degëzohet dhe degëzohet me kalimin e viteve, kjo anë funksionon si për veten tuaj ashtu edhe për mjedisin tuaj. Kur bëhet një gabim, ai nuk e fal, e kritikon pa mëshirë, e nënçmon dhe e zhvlerëson dhe shfaq një qëndrim nënçmues. Madje, ai mendon se ka të drejtë në këtë qëndrim. Si të thuash, vret njerëz. Kur shikoni shoqërinë, do të shihni një mjedis të ashpër ndëshkues. Ju mund ta shikoni këtë në filma dhe seriale televizive, mund ta vini re duke lexuar lajmet e një mjeku që u rrah nga pacienti i tij, ose mund ta kuptoni kur një grua e përdhunuar po mendon se çfarë po bënte jashtë " orë, duke veshur filan rroba”. Me fjalë të tjera, ana ndëshkuese është brenda nesh, çdo sekondë…
Të gjitha llojet e dhunës nuk janë normale dhe nuk ka asnjë shpjegim të justifikueshëm. Ka aq shumë viktima të dhunës në shoqërinë tonë sa mund të duket normale. Sot një mjek është i ekspozuar ndaj dhunës, nesër mund të jesh i ekspozuar ndaj dhunës kudo, duke pritur në radhë, duke ngrënë, në autobus. Le të ngremë zërin atëherë, të mos anashkalojmë atë që po ndodh. Për shembull, le të duam më shumë, të falim më shumë, të jemi të kuptueshëm dhe të mësojmë durimin, pasi padurimi është ndoshta një nga problemet më të rëndësishme që kemi hasur vitet e fundit. Jetët pa vetëkontroll janë të dënuara me dështim, le të jemi të durueshëm. Përshëndetje…
Lexo: 0
