Ne varrosëm gjyshen time pranë gjyshit tim të ndjerë. Ishte një takim i vonuar, i ardhur pas 21 vitesh. Falë Zotit, të afërmit/miqtë/të njohurit tanë ishin me ne në varr. Njerëzit presin mbështetje morale nga të afërmit e tyre në ditë të veçanta.
Gjyshja ime ishte anëtare e një familje emigrantësh nga Selaniku: ajo ishte sy jeshile, bjonde dhe lëkurëbardhë. Ajo ishte një grua autoritare. Ai jetoi 3 vitet e fundit si pacient me demencë, duke u bërë më fëmijëror me kalimin e ditëve. Dy nuset e tij (nëna ime dhe tezja), të dyja mbi 65 vjeç, kujdeseshin me radhë për të (në përputhje me kulturën tonë). Njëra nga dy vajzat e saj, e cila ishte më e vogël se nusja e saj, ishte e sëmurë dhe e paaftë për t'u kujdesur. Vajza tjeter nuk mori pergjegjesi dhe nuk pranoi te merrte pergjegjesi (Per kete arsye pati situata te pakëndshme mes babait dhe tezes. Per here te pare ne jete nje e aferme filloi te mos kishte vlere per mua. Si mund te vleresohej nje një fëmijë që nuk kujdesej për nënën e tij?)
Atë ditë, pashë se çfarë ishte "qarja e lotëve të krokodilit". Mos jini me të sa është gjallë dhe hidhni dhe në varrin e tij derisa është i varrosur! Cili është qëllimi?
Ashtu si shumica e njerëzve, unë nuk u pikëllova nga vdekja e gjyshes sime. Ai përfundoi provën e tij si përfaqësuesi i fundit i brezit të tij në dinastinë tonë. Po, ishim të zhgënjyer. Ndoshta ishte fakti që ne e dinim që vdekja ishte afër nesh, që na trishtoi.
Kur miqtë e gjyshes sime mësuan se mosha e saj në vdekje ishte 93 vjeç, me humor i thanë xhaxhait tim "be një tekst", që ishte një qasje shumë më e sinqertë.
Lexo: 0
