Melike ishte vajza e padukshme, e qetë e shkollës me qëndrimin e saj të turpshëm. Ai nuk ishte si shokët e tij që bënin një mijë hile që të binte zilja që ne të shkonim në pushim. Mësimi i parë do të vinte, ai do të ulej në tavolinën e tij prapa dhe pothuajse nuk do të largohej nga vendi i tij deri në fund të shkollës. Mjaftonte vetëm shikimi nga bishti i syrit për t'i bërë fytyrën të kuqe gjatë gjithë ditës. Përgjigja e pyetjeve ishte një makth për të. Sipas tij, çdo fjalë që thoshte do të bëhej për të qeshur për miqtë e tij. Ishte e vështirë edhe të ngriheshe në dërrasën e zezë për të mbajtur një leksion dhe për të thënë emrin tënd para një grupi. Ai nuk donte të shikohej nga dikush tjetër ndërsa po bënte diçka. Ai nuk mund t'i shikonte njerëzit në sy dhe nuk u përpoq të mbrohej edhe kur kishte të drejtë. Ai nuk ka dashur të shprehet dhe ka preferuar të thotë “jam dakord” kur i është kërkuar mendimi. Kur iu desh të fliste në publik, reagimet e trupit të tij konkurronin me njëri-tjetrin për ta vënë në siklet. Në situata të tilla, zemra i rrihte më shpejt se zakonisht dhe duart i dridheshin. Nuk dinte ku t'i vinte duart dhe krahët, djersitte i ngopur.
Babai i tij ishte një njeri që nuk qeshte shumë dhe dukej se fliste me forcë. Nëna e saj mendoi se vajza i ngjante babait të saj dhe zgjodhi të mos ndalej më në këtë çështje, por me kalimin e viteve Melike po keqësohej. Ai zhvilloi një fobi shkollore për shkak të ndrojtjes së tij dhe kujdesit të tepërt për opinionet e njerëzve për të. Ai e la shkollën para se të fillonte shkollën e mesme. Tani mendonte se duhej të rrinte në shtëpi dhe të qëndronte larg mendimeve të njerëzve. Sipas tij, të gjithë rreth tij e shihnin si të paaftë dhe të shëmtuar. Paniku i tij kur u shfaq në publik çoi në shumë ngathtësi që ai nuk i bënte kur ishte vetëm.
Një ditë, ai pa një intervistë në televizion. Të gjitha problemet që ai përjetonte prej vitesh u përshkruan një nga një dhe kjo situatë u cilësua si fobi sociale. Eksperti i programit tha se problemi do të eliminohej me punën e njëkohshme të një psikologu dhe një psikiatri. Melike ndau atë që mësoi me familjen e saj dhe ata vendosën ta zgjidhnin këtë problem me ndihmën e ekspertëve. Mundësia më e madhe e Melikes ishte të shikonte atë program televiziv. Sepse sot këto simptoma nuk përkufizohen si sëmundje por vetëm si tipar personaliteti. r.
Fobia sociale, jo siklet
Fobia sociale përkufizohet si një gjendje ankthi ekstrem që ndjehet në mjediset sociale. Njerëz të tjerë përreth, veçanërisht të huajt, bëjnë që fobitë sociale të përjetojnë ankth ekstrem, shqetësim dhe shqetësim. Për shkak të frikës nga kritika, ata heqin dorë nga shumë gjëra që duan të bëjnë dhe e pranojnë fatin e tyre në mënyrën e tyre. Për shumë njerëz, makthi më i madh është që ankthi i tyre të vihet re nga të tjerët. Të skuqesh dhe të të dridhen duart e të tjerëve është tortura më e madhe. Në përgjithësi ata zgjedhin të ikin nga njerëzit dhe të bëjnë një jetë të qetë larg syve të publikut si një mënyrë shpëtimi. Shifrat në lidhje me prevalencën gjatë gjithë jetës variojnë nga 3 në 13%. Të dy qasjet farmakologjike dhe psikoterapeutike janë efektive në trajtimin e fobisë sociale. Ndërsa psikiatri ndalon sëmundjen me ilaqet kundër depresionit, psikologu i lejon personit të shohë se modelet negative të mendimit që ai ka krijuar janë joreale. Rëndësia e të menduarit pozitiv në fobi sociale është vërtetuar nga shumë studime.
Lexo: 0
