ADHD (çrregullimi i hiperaktivitetit të deficitit të vëmendjes) është një sëmundje që shfaqet me një frekuencë prej 7-8% në shoqëri. Edhe pse është kaq e zakonshme, është një sëmundje me origjinë gjenetike që banalizohet, kufizon jetën e njeriut, ndikon negativisht në rrjedhën e jetës dhe prish marrëdhëniet ndërpersonale. ADHD është një çrregullim që fillon në fëmijëri, madje edhe në mitër, dhe vazhdon deri në moshën madhore në 60-70% të rasteve. Deficiti i vëmendjes dhe hiperaktiviteti janë dy çrregullime me karakteristika shumë të ndryshme, por ato vlerësohen së bashku sepse kanë origjinën nga i njëjti rajon i trurit. Ndërsa ato mund të shihen veçmas, ekziston edhe një lloj i përzier në të cilin të dyja shihen së bashku. Në këtë artikull, do të përpiqem të prezantoj ata që vuajnë nga çrregullimi i deficitit të vëmendjes (ADD); Mungesa e vëmendjes; Në varësi të moshës dhe situatës social-kulturore të personit, është vështirësia në përqendrim, pamundësia për të mbajtur vëmendjen dhe shpërqendrimi lehtësisht nga faktorët e jashtëm, harresa, mungesa e mendjes, çorganizimi dhe mërzia dhe shmangia e detyrave që kërkojnë vëmendje dhe durim. Nëse puna është për qëllime argëtimi të këndshme, i kushtohet vëmendje e plotë; nëse është një punë ose detyrë shtëpie që kërkon përgjegjësi dhe disiplinë, vëmendja shpërndahet. Hiperaktiviteti është; Është shfaqja e një personi që është shumë aktiv, flet shumë, është i padurueshëm, i nxituar dhe nuk mund të rrijë ulur, në varësi të moshës dhe strukturës social-kulturore të personit. Fëmijët me mungesë vëmendjeje vërehen ndryshe sipas çdo grupmoshe. Ky vëzhgim vlerësohet sipas qëndrimit të tij në shkollë me mësuesit, qëndrimit në shtëpi dhe jashtë me prindërit. Nëse japim shembuj që përshkruajnë deficitin e vëmendjes në shkollë, mund të dëgjojmë fjalitë e mëposhtme nga mësuesit. -Në fakt është një fëmijë shumë i zgjuar, por nuk i kushton rëndësi mësimeve. -Ai shikon vazhdimisht jashtë dhe duket se po endet në një botë ëndrrash. -Trupi i tij është këtu, por shpirti i tij është në lëvizje. -Kur bëj një pyetje, ai përsëri mund të përgjigjet saktë edhe pse duket se nuk po dëgjon. -Shkrimi i tij është shumë i keq dhe i paorganizuar. -Gjithmonë i mungon detyrat e shtëpisë dhe bën shkarravitje të papërshtatshme në fletore gjatë orës së mësimit. -Ai nuk ka arritur ende të zbatojë dhjetëra plane mësimore të dhëna nga këshilltari i tij udhëzues. -Ai i humbet vazhdimisht gjërat e tij ose harron t'i sjellë nga shtëpia. -E prish mësimin dhe shpërqendron shokët. -Ai shpesh dremitë ose fryhet dhe fryhet gjatë orës së mësimit. -E lë gjithë trupin si pelte, sikur do të bjerë nga tavolina.-Nuk arrij ta kuptoj se cilës pyetje do t'i përgjigjet dhe kur është më e vështira. Ai mund të dijë se çfarë është më e lehtë, ai mund të mos dijë se çfarë është më e lehtë. -Ai bën shumë gabime në pyetjet me shumë zgjedhje dhe kalon nëpër çelësin e përgjigjes. -Nuk i mbaron dot pyetjet e provimit në kohë dhe duket sikur nuk i intereson. -Bën një gabim shumë të thjeshtë operacioni dhe i mungon pyetja që di. Sipas prindërve të tyre, fëmijët me mungesë vëmendjeje mund të përkufizohen me fjalitë e mëposhtme. -Nëse i kushton një të dhjetën e vëmendjes studimeve që i kushton lojërave kompjuterike apo televizionit, do të jetë si helm. -Nuk do të mërzitesha nëse do të mësonte përmendësh tabelat e shumëzimit siç mëson përmendësh emrat e futbollistëve. -Nuk mund ta mbajmë një fëmijë të shpërqendruar nga një kërcitje në fillim të mësimit, por para televizorit edhe nëse shpërthen një top. -Ndërsa ai është duke bërë detyrat e tij të shtëpisë, ai kontrollon gjithçka jashtë klasës. -Nuk kemi parë kurrë që të mos mungojnë gjërat që kemi dashur të blejmë në ushqimore. -Mjafton nëse studion gjysmën e kohës së përgatitjes që harxhon për të studiuar. -Jemi të lodhur nga rrëmuja në dhomën e tij. -Jemi lodhur duke thënë “Hajde bir, hajde bijë, puno pak”. -Sa herë që e dërgojmë në dhomën e tij për të studiuar, ai nuk mund të ndalojë së foluri për atë që ka kaluar atë ditë. Shkalla e kësaj dhe analogjive të ngjashme ndryshon në varësi të ashpërsisë së çrregullimit të deficitit të vëmendjes. Në mungesë të vëmendjes, ka një mangësi në rajonin frontal, që është rajoni në pjesën e përparme të trurit. Mendohet se ka një problem në nivelet dhe kalimet e neurotransmetuesve të quajtur dopamine dhe noradrenalinë në këtë rajon, ku informacioni përpunohet dhe ka funksione ekzekutive dhe ekzekutive. Vëmendja nuk ka të bëjë vetëm me përqendrimin ose aftësinë për t'u fokusuar në diçka ose studimin. Është gjithashtu aftësia për të planifikuar, organizuar sipas rëndësisë, për të përdorur kohën siç duhet, për të dalluar dhe për të mbajtur vëmendjen. Paaftësia për të planifikuar është shumë e zakonshme në deficitin e vëmendjes. Ka një problem të krijimit të një kurrikule të vazhdueshme por të mos e zbatosh dot që në ditët e para. Prindërit tani janë të lodhur duke u marrë me kurrikulën në vend që të kryejnë mësimet. Fjalët “do të respektoj patjetër këtë herë”, “do t’i mbledh të gjitha këtë muaj”, “Nuk do të jetë më njësoj” kanë qenë gjithmonë të kota. Sigurisht, një gjë e rëndësishme që duhet theksuar këtu është se humbja e besimit në sytë e familjes dhe mësuesve të tij, dhe për rrjedhojë humbja e vetëbesimit në vetvete, mund të jetë një fund i pashmangshëm. Në këtë rast, ai tërheq vëmendjen si dikush që është introvert dhe e ka të vështirë të shprehet. Jemi në një kohë shumë të keqe. Ashtu siç bëhemi të pamend kur humori ynë është i shqetësuar dhe mendja është e zënë, e njëjta gjë vlen edhe për fëmijët. Me fjalë të tjera, në depresion ose çrregullime ankthi, vëmendja mund të shpërqendrohet dhe mund të shfaqet ngurrim. Në mënyrë që ne ta quajmë atë deficit vëmendjeje, duhet të ndihet pothuajse çdo ditë. Duke qenë se vëmendja është diçka që kërkon një performancë të caktuar, ne u bëjmë padrejtësi fëmijëve tanë, konfliktojmë me ta dhe i tërheqim në një proces të pakënaqur, të tensionuar dhe ngurrues. Në mungesë të vëmendjes, shfaqen probleme në vendosjen e detyrave sipas rëndësisë. Duke qenë se puna më e rëndësishme është e vështirë, ai humb kohën duke vënë gjithmonë gjërat e tjera në vend të parë dhe më pas fillon të pendohet që nuk i ka mbetur kohë. Për shkak se është i lodhur, ai nuk mund të kryejë detyrën e tij kryesore dhe bie në gjumë. Kur i kujtoni një fëmije me mungesë vëmendjeje për përgjegjësitë e tij dhe i kërkoni ta bëjë këtë, ai fillon të justifikohet dhe të ikë sikur bota është shembur rreth tij. Pra, a nuk kemi të gjithë pak deficit vëmendjeje? Po, të gjithë kanë një deficit vëmendjeje, por kur mjafton të prishë rrjedhën e përditshmërisë, arsimimit, punës dhe funksionimit, duhet trajtuar. Nëse themi se marrja e ilaçeve gjatë gjithë kohës është kushti i vetëm, sigurisht që do të jetë i dobishëm deri diku në disa sjellje dhe zakone të reja dhe mbështetja e familjes është efektive. Por në një situatë kur ilaçi është efektiv, duhet të përdoret.
Lexo: 0
