Kohët e fundit, kam filluar të ndjej një problem në trupin dhe trurin tim. Më dukej sikur nuk përshtatesha dot aty ku isha, nuk rrija dot aty ku isha, kishte gjithmonë shqetësim, shqetësim, frikë të çuditshme që nuk mund t'i kuptoja apo shpjegoja, sikur diçka do të ndodhte në çdo moment.
Unë isha në punë. Jeta ime ka qenë paksa e vështirë kohët e fundit. Ndoshta e gjithë jeta ime nuk ka qenë aq e mirë. Unë kam përjetuar shumë gjëra negative që nga fëmijëria ime. Papritur zemra ime filloi të rrihte si e çmendur. Më dukej sikur po rrihte aq shpejt sa më kërcente nga goja. Mendoj se ishte një atak në zemër. Unë kurrë nuk kam përjetuar diçka të tillë më parë. E gjeta veten në urgjencën e spitalit më të afërt. Elektro, matje të presionit të gjakut. Nuk ishte një atak në zemër. Doktori tha se mund të ishte një sulm paniku dhe më dha gjysmë xanax. Çfarë është Sulmi i Panikut? Për fat të mirë, nuk ishte një krizë. Kam fjetur gjithë ditën për shkak të efektit të ilaçit.
Të nesërmen; Unë jam në makinë, duke shkuar në punë. A është ky bllokim trafiku? Pse kam probleme me frymemarrjen me duket sikur nuk ka mjaftueshem oksigjen, me duhet te hap dritaren, o Zot, zemra ime filloi te rrihte perseri. Më vjen gulçimi, ky është padyshim një atak në zemër. Fillova gjithashtu të djersitem. Unë do të vdes nga frika. Është shumë e vështirë të shkosh në spital për shkak të bllokimit të trafikut. Kanë kaluar minuta, zemra ime ende rreh si e çmendur dhe presioni i gjakut është rritur padyshim. Fatmirësisht erdha në spital dhe jam në urgjencë... Përsëri shumë analiza dhe akoma asgjë.
Shkova te një psikolog me këshillën e mjekut në spital. Por as ai nuk më kupton. Diçka nuk shkon me zemrën time. Ata duhet ta gjejnë këtë. Psikologu nuk mund të më ndihmojë. Në fakt, sot ka një presion në kokën time, më duket sikur po mbërthehet dhe po mpihet. Ndoshta kam një tumor në tru dhe po bën gjithçka. Po, po, kam një tumor, duhet të shkoj menjëherë në spital…
Më është bërë skaneri, më janë bërë analizat e gjakut, asgjë nuk është gjetur. Mendoj se shkova në spitalin e gabuar, skanimi i CT ishte padyshim i prishur. Më lejoni të shkoj në një spital tjetër.
Spitali ku do të shkoj është në bregun përballë. Por çfarë nëse zemra ime rreh përsëri ndërsa jam duke vozitur, çka nëse ndodh kur trafiku është i bllokuar, po sikur të ndodhë në urë. Jo, më duhet të shkoj në një spital nga kjo anë, nuk mund ta rrezikoj.
Po ha por jam shumë në ankth. Një ditë më parë lexova një lajm për dikë që i kishte ngulur ushqim në fyt. Është si një dem Nuk mund të më zbresë në fyt, sikur më është mbyllur fyti. Po sikur të më rrijë në fyt?A mund të më shpëtojnë? Jo, është më mirë të mos ha vetëm. Nëse ndodh diçka, kini dikë me mua që të më shpëtojë.
Prej ditësh nuk mund të ha asgjë të fortë. Më dhemb nofulla nga përtypja e ushqimit. Mendoj se kam diçka në fyt. Kjo është arsyeja pse vaktet nuk janë komode. Unë vazhdimisht merrem me veten. Unë vazhdimisht dëgjoj trupin tim. Ka diçka fizike tek unë dhe nuk mund t'i tregoj askujt për këtë. Nuk e kuptoj pse nuk më besojnë. Ata e quajtën atë një sulm paniku. Jo, i ndjej këto dhimbje dhe dhimbje. Nuk do ta ndjeja nëse nuk ishte diçka fizike. Stomaku im është shumë i keq dhe zorrët e mia janë një fatkeqësi. Zemra ime fillon të rrahë si e çmendur. Ndihem sikur nuk mund të marr frymë. Gjoksi më ndihet i ngushtë. Ndonjëherë koka ime ndihet e ngushtë, më mpihet, duart dhe gishtat më mpihen.
Sot shkova në pazar për të shpërqendruar pak veten. Por çfarë është ajo; Është sikur unë jam jashtë një tasi qelqi, njerëzit janë brenda xhamit, dhe unë po i shikoj njerëzit nga pas atij muri xhami. Ka vetëm gumëzhimë. Kjo është një ndjenjë vërtet e çuditshme. Rrethina ime është plot me njerëz dhe megjithatë më duket sikur jam krejt vetëm. Nuk mund ta shpjegoj.
Është bërë shumë e vështirë të jetoj jetën time normale tani. Fillova të kisha frikë nga gjithçka. Po sikur të kem një atak në zemër gjatë kohës që merrem me sport, çka nëse uji i nxehtë në banjë shkakton hemorragji në tru, çka nëse zemra ime fillon të rrahë si e çmendur ndërsa kaloj nëpër një tunel ose kur jam në ashensor, po sikur të mbytem duke ngrënë? po sikur te helmohem sado i fresket te ha jashte, kocka e ketij peshku do te me ngelet patjeter ne fyt.Jam i semure, patjeter ka dicka ne trup, kam grip, nuk marr dot fryme. hunda dhe fyti do të më bllokohen aq shumë sa nuk do të mund të marr frymë fare, ethet nuk do të më ulen, gripi do të më vrasë.
Sot përjetova diçka shumë të re. Zemra ose stomaku më dukej se po rrotulloheshin në vend. Ishte një gjë shumë e çuditshme. Rrufeja më goditi deri në tru. Më pas, zemra ime u përshpejtua përsëri. Isha aq i frikësuar sa nuk mund ta shpjegoj. Nuk mund t'ia shpjegoja këtë doktorit. Me sa duket ishte refluks. Nuk ka rëndësi, mendoj se ose ka të bëjë me zemrën time ose diçka në stomakun tim. Diçka e re më ndodh çdo ditë, por Jam shume i lodhur. Jam lodhur shumë duke shkuar nga doktori tek tjetri, duke mos qenë në gjendje të shpjegoj problemin tim, duke jetuar afër spitaleve dhe duke humbur numërimin e numrit të analizave të kryera. Si mund të arrija në këtë pikë në një kohë kaq të shkurtër? Unë nuk mund të jetoj kështu, jeta ime është shkatërruar. Jam lodhur duke u zgjuar pothuajse çdo natë me zemrën time, duke fjetur me rroba që të mund të shkoj në spital gjatë natës dhe duke i shqetësuar vazhdimisht të gjithë në shtëpi.Psikologia ime më ka ndaluar internetin, por mundem mos e ndal veten. Unë hulumtoj gjithçka që më ndodhi në internet, lexoj vazhdimisht fletëpalosjet e drogës. Por këto më shqetësojnë edhe më shumë, më duket sikur kam gjithçka që lexoj, gati po çmendem. Çdo histori që shoh dhe dëgjoj e përshtat me timen. E gjithë dita ime filloi të kalonte duke dëgjuar veten dhe duke u frikësuar. Nuk duroj dot më. Jeta ime afariste, shoqeria, familja ime, cdo gje eshte e shkaterruar, me mire te rri vetem me familjen, ata e dine situaten, tani nese ndodh dicka para miqve apo te tjereve, nuk do te mundem. tregoni dikujt për problemin tim dhe ata do të tallen me mua. Edhe pse familja ime tani është shumë e ngopur me sulmet e mia, duke vrapuar si e çmendur kur vjen sulmi, duke pasur vazhdimisht frikë, trazirat që krijoj dhe duke mos qenë në gjendje të bëj më shumë nga gjërat që bëja me to.
Nuk kam më dëshirë të bëj asgjë. Gjithçka filloi të dukej boshe dhe e pakuptimtë. Ndihem pa qëllim dhe bosh. Edhe largimi nga shtëpia u bë i vështirë. Fillova të mos kënaqesha me asgjë që bëja. Nuk mund të jem vetëm, fillova të jetoj me të dashurit e mi sikur të ishin të mbërthyer së bashku.
Po, mendoj se ka shumë njerëz që gjejnë diçka të njohur në ato që kam shkruar, që gjejnë diçka në vetvete, që shikoni se çfarë po përjetojnë ose disa nga ato që po përjetojnë. Këto janë vetëm disa nga simptomat e Çrregullimit të Panikut. Shumë pacientë me çrregullime paniku kanë vështirësi të mëdha të besojnë se simptomat që përjetojnë janë për shkak të çrregullimit të panikut dhe jo fizike. Edhe nese beson pas ekzaminimeve ky eshte besim i perkohshem dhe kur i shfaqet perseri e njejta simptome i humbet gjithe besimi. Gjithcka qe i dha vetes eshte tani qe besoj nuk jam semur, nuk do shkoj ne spital. më kot dhe do të presë të kalojë. Fjalët e tij harrohen dhe ai nxiton për në spital, telefonon psikologen e tij ose një mik doktor që ka bërë gjatë procesit dhe përpiqet të sigurohet. Çrregullimi i panikut është një sëmundje plotësisht e shërueshme. Nevojitet një periudhë terapie; nëse simptomat janë të rënda, mjekimi dhe terapia duhet të shkojnë së bashku. Ajo që na duhet është të jemi në gjendje ta interpretojmë këtë ngjarje me stilin e të menduarit të një personi të shëndetshëm, jo në mënyrën se si truri ynë e shtrembëron atë. Sepse pika më e rëndësishme e çrregullimit të panikut është ajo që ne e quajmë shtrembërim kognitiv, që është se truri ynë ka filluar të interpretojë ngjarje që janë shumë të ndryshme nga normalja dhe që do të na shqetësojnë. Sëmundja me të cilën truri ynë luan trukun më të mirë për ne është Çrregullimi i Panikut. Kur truri ynë na thotë se keni një atak në zemër, shkoni në spital, kur duart na mpihen, kur na ngec koka, do të mund të presim derisa të kalojë simptoma, do të mund të themi se kjo është një sulm paniku, ai ka kaluar gjithmonë dhe tani do të kalojë, atëherë sulmet do të fillojnë të ulen, simptomat nuk do të jenë aq të rënda si më parë, dhe Gradualisht, shtrembërimet tona njohëse do të fillojnë të ulen. Nëse nuk mund ta arrijmë këtë të vetëm, duhet patjetër të shkojmë te një specialist dhe të synojmë t'i japim fund kësaj situate që ndikon në cilësinë e jetës, punës, familjes dhe gjithë jetës sonë.
Lexo: 0
