“ Gjysma perëndia Prometeu nuk pranon që perënditë ta mbajnë zjarrin vetëm për vete, ndërkohë që njerëzit vazhdojnë të vuajnë mjerimin. Një ditë, ai vjedh zjarrin nga maja e Olimpit dhe ua sjell njerëzve. Zeusi, i tërbuar, e ndëshkon Prometeun me tortura të pafundme. Për t'u hakmarrë ndaj njerëzve, ai krijon një grua; Pandora. Ai i jep një kuti Pandorës, duke i thënë që të mos e hapë kurrë. Pandora hap kutinë dhe e gjithë e keqja derdhet në botë. Mëri, urrejtje, hipokrizi, gënjeshtër, arrogancë. Në momentin e fundit, Pandora mbyll kutinë dhe vetëm shpresa mbetet e fshehur brenda kutisë..."
Çmimi i zjarrit, i cili mbart urtësi dhe dritë tek njerëzit, duket se ka qenë shumë i rëndë. Eva duke ngrënë mollën e ndaluar, Lilith rebele, Pandora duke hapur kutinë e ndaluar. Gratë që e çojnë njerëzimin në rrugë të gabuar dhe mishërojnë të keqen. Gjithmonë ka ndëshkime, kërcënime dhe frikësime në rrugën drejt lirisë dhe ndriçimit. Dhe ka shpresë të fshehur brenda kutisë!
Ditën që foshnja njerëzore lind, ai përpiqet të mbajë jetën. Ai qan kur është i uritur, i ftohtë ose i lënduar. Ai qan që dikush të vijë ta ushqejë, ta ngrohë dhe ta mbrojë. Forca lëvizëse për jetën brenda; Sa më shumë të jetë reciproke dhe e dashur nga të tjerët, aq më shumë rritet shpresa. Pafajësia dhe bukuria që shihni në fytyrën e një fëmije është fotografia e shpresës. Ndërsa rritemi, ne mësojmë të rritemi ose të shuajmë shpresën përmes asaj që jemi të ekspozuar. Shpresa; Është një emocion që i mban njerëzit gjallë, u rrit dëshirën për të jetuar, i bën ata krijues dhe përparojnë. Dëshpërimi është i papajtueshëm me jetën. Shpresa lind me luftë dhe rritet me luftë. Dita e parë që ne qajmë për të jetuar është pika e fillimit të luftës sonë. Kjo është ajo që e dallon atë nga një ëndërrimtar dembel.
Ne e përjetuam referendumin nga shtatë në shtatëdhjetë në formën e tij më mashtruese, më hipokrite dhe të paturpshme. Pikërisht kur menduam për këtë herë, na mbeti një zhgënjim i madh. Ndjenja se në një farë mënyre ata e bënë përsëri dhe fituan erdhi mbi shumë prej nesh. Duke qenë se çështja e këtyre ditëve është “shpresa”, mendojmë se Pandora na ka folur në mendje nga larg. Sepse kjo nuk është dita e dëshpërimit. Ju që keni fëmijë të vegjël, le të themi që nuk keni ndezur televizorin, nuk keni folur shumë para tyre, ku i keni fshehur emocionet? Fëmijët tuaj i përjetuan këto ditë me ju ashtu siç i shihnin në sytë tuaj. Ata ishin të frikësuar, të frikësuar, të heshtur, ose ndoshta të përzier me zemërim, por me shpresë, besim, frikë. Ata menduan se mund ta përballonin atë. Ata i regjistruan të gjitha këto. Ju ose i rritët ose i shuani shpresat e tyre.
Fëmijët mësojnë kryesisht nga ajo që bëni, jo nga ajo që thoni. Nëse mendoni se nuk mund të mbani përgjegjësi sot një person të fuqishëm në pushtet, dijeni se fëmija juaj nuk mund të mësojë të mbajë përgjegjësi një të rritur që përdor dhunë ose e ngacmon. Nëse jeni duke pritur në heshtje që dikush t'ju shpëtojë në emrin tuaj sot, nuk mund të prisni që fëmijët tuaj të mbrohen ose të kenë aftësinë për të përballuar problemet e tyre.
Si shpresa dhe dëshpërimi janë ngjitëse. Nëse rreth jush ka njerëz që vajtojnë vazhdimisht në dëshpërim dhe jetojnë në pritje pasive, pas një kohe do të ndiheni sikur po filloni t'u ngjani atyre. Njerëzit produktivë shpresojnë. Luftuesit shpresojnë. Sepse ata jo vetëm mendojnë, por edhe transformohen. Njerëzit që mund të transformojnë veten dhe mjedisin e tyre ju japin gjithashtu shpresë.
Sot, ata që mishërojnë shpresën, domethënë fuqinë për të luftuar, do të jenë ata që mbajnë dritën. Ata që mund të thonë "nuk besojmë, nuk kemi frikë, nuk përkulemi" janë shpresëdhënës sepse e dinë se mund ta bëjnë këtë. Për sa kohë që e mbani pishtarin vetëm, ai është i dënuar të fiket. Vetëm kur jemi bashkë mund t'ju ndriçojnë rrugën. Kutia e Pandorës tashmë është hapur.
Lexo: 0
