"Sigurisht që e kam përmendësh.
Si çdo gjë që kam shkruar... Si të gjitha takimet... Si të gjitha takimet, të gjitha vendet, të gjitha telefonatat...
Gratë nuk harrojnë”.
Këto rreshta të Kürşat Başar më kanë mbetur në zemër që dje.
A nuk harrojnë vërtet gratë? Apo pse nuk harron çfarë? A nuk harrojnë vetëm femrat? Po meshkujt? A nuk ka diçka që meshkujt nuk e harrojnë dhe nuk mund ta harrojnë?
Unë mendoj se nuk ka gjini të mos harrosh... Nëse zemrat tona dhembin aq shumë, nëse ajo që është bërë apo nuk është bërë ka prekur një plagë në të kaluarën... Nëse kuptimi i dhënë, dashuria, mbart gjurmët e së shkuarës, ka gjithmonë pamundësi për t'ia lënë të shkuarës, sepse në shumicën e rasteve ajo që përjetohet i përket së shkuarës, vjen nga e kaluara!
Prandaj ju shiko nje zemer te plagosur qe eshte e lidhur me te dashurin me nje marredhenie te varur, si nje femije me nenen dhe nuk e imagjinon dot jeten pa te.Kjo zemer mbart barren e se shkuares, po ndjek pas dashurise qe nuk e ka rrjedh ne te shkuaren dhe kur nuk ekziston vuan nga grumbullimi i tere viteve Digjet keshtu.
Prandaj mund të hasni në një zemër të zemëruar që reagon më shumë se njerëzit e tjerë ndaj padrejtësisë, fajëson të tashmen për padrejtësinë e kaluar, bërtet me zemërimin e atyre viteve të grumbulluara dhe nuk harron...
p>Kjo është arsyeja pse unë mendoj se harrimi nuk ka gjini... Unë mendoj se një zemër që nuk mund ta lërë mënjanë të kaluarën dhe që mbart barrën e së kaluarës nuk ka gjini... Prandaj mendoj se as një burrë dhe as një grua nuk munden. harroni nëse janë të lënduar!
Lexo: 0
