Nëna dhe baballarë, dijeni se ne duam apo jo, ne jemi model për fëmijët tanë. Ata na imitojnë në vitet e para të jetës së tyre dhe bazohen në atë që mësojnë nga ne. Edhe pse përdorin iniciativën e tyre pas adoleshencës, ata mendojnë dhe veprojnë mbi këtë bazë (“Të jesh burrë në moshën tënde”, “Kam vuajtur shumë nga ti! Kujtimet e mia të fëmijërisë” dhe “Të jesh në paqe me kujtimet e fëmijërisë” mund të jenë lexoni).
Në dritën e këtij informacioni, mund të thuhet se "fëmijët tanë janë si reflektimet tona në pasqyrë". Nëse nuk ka një diagnozë të sëmundjes (siç është "çrregullimi i sjelljes") të bërë nga një koleg i imi, i cili është një psikiatër fëmijësh dhe adoleshentësh, dhe fëmija ynë është një individ i shëndetshëm, do të ishte e përshtatshme të shikojmë veten pas kur vëmë në dyshim një sjellje negative. /qëndrim që shohim tek ai/ajo.
“Djali im. Pse vjedh para nga kuleta e nënës së tij dhe vjedh nga kasaforta e dyqanit sa herë që i jepet rasti? Përgjigja e pyetjes mund të jetë: "Kjo situatë më ndodh në jetën time të biznesit për arsye të tilla si marrja e shumë parave nga klientët e mi, përdorimi i peshoreve mashtruese ose shmangia e taksave." Sepse kam gënjyer babain tim, klientin tim, fqinji im…?” Mund të jetë një qasje më e shëndetshme të pyesim veten.
Në vend që të zemërohemi duke thënë: "Pse ky fëmijë nuk më respekton mua si prind dhe bën të kundërtën e asaj që them nga inati?", pyesni, “Çfarë lloj fëmije i kam bërë nënës/babait tim që ky fëmijë më trajton kështu?” mund të na çojë drejt një zgjidhjeje.
Në vend që të mërzitemi duke thënë “Ai është rritur dhe i është shtuar prirja për dhunë, nëse nuk i vinte turp do të më rrihte”, “Këto gjëra më kanë ndodhur sepse ngrita dorën kundër gruas/fëmijës/komshirit tim… duhet t'u kërkoj falje njerëzve ndaj të cilëve kam ushtruar dhunë dhe Më vjen keq.” Mund të jetë më e dobishme të zbatohet zgjidhja “në mënyrë që fëmija im të qëndrojë larg dhunës”.
Përfundimi është se duhet thënë “mos ha mjaltë” përpara se të hajë mjaltë.
Lexo: 0
