Njeriu lind i vogël, i pafuqishëm dhe patetik, i pavetëdijshëm për botën. Megjithatë, ai u krijua me aftësinë për të përfshirë të gjithë universin dhe për të qenë kalif-dëshmitar-dëshmitar i tokës. Që në momentin që hap sytë ndaj botës, ai fillon të ecë drejt përsosmërisë dhe përsosmërisë së tij, të cilën ai nuk e ka ende të vetëdijshëm, që mendja e tij nuk mund t'i shohë, por që syri i tij i talentit dhe aftësisë i sheh shumë mirë. Dhe çfarë fillimi... Një zhvillim, një përparim, ndoshta edhe një ekzaltim, që shfaqet në formën njerëzore të dëshirës dhe dëshirës së ndjerë për çdo përsosmëri...
Në procesin e natyrës, që fëmija i vogël rritet dhe përmbush kërkesat për të qenë njeri ndërsa rritet; edhe nëse ai nuk e kupton. Ndërsa njeriu rritet, ai përdor “lirinë për të bërë gabime” që na del përpara, si një kërkesë për të qenë njeri. Mirëpo, një person që synon përsosmërinë, pëson plagë të thella në çdo 'gabim' që bën, me vetëdije ose pa vetëdije. Me kalimin e kohës, vetvetja e tij ngec mes dilemës së përsosmërisë dhe defektit/gabimit. Ajo që vijon janë konflikte të thella të brendshme që të gjithë i dimë shumë mirë, konflikte të brendshme të pafundme, shqetësim, shqetësim, eksitim-ankth dhe një humor i errët, pesimist, i pashpresë... Sipas Imam-i Gazaliut, meqë edhe Krijuesi i dha njeriut atributet. te Rububijah, uni njerëzor zbulon natyrën e tij të vërtetë.Kur ai harron dhe fillon ta shohë e ndjejë veten të përsosur, të patëmetë dhe pa mëkat, si Zoti, gabimet që nuk mund t'i mohojë i shfaqen. Sepse "Ne kemi frymëzuar atë që është paudhësi dhe ajo që është devotshmëri", thotë Zoti i Plotfuqishëm. Por nga ana tjetër, njerëzit përpiqen të mohojnë dhe injorojnë gabimet e tyre me një përpjekje të jashtëzakonshme. Në nivelin e vetëdijes, një person i pranon gabimet e tij në përpjesëtim të drejtë me atë që ka mësuar gjatë gjithë jetës së tij dhe vazhdimisht pendohet me gjuhën e tij. Megjithatë, bërja e këtij pranimi jo vetëm në nivelin e ndërgjegjshëm, por edhe në nivelin e pavetëdijshëm, domethënë me gjithë veten dhe zemrën, mund të ndihmojë në shpëtimin e personit nga kjo telashe. Për shkak të mundimit të konflikteve të brendshme të pafundme... Mirëpo, Allahu i Madhëruar urdhëron në Kuran: “Mos u grindni...” Ndoshta, me fjalë të tjera, do të thotë të jesh në gjendje të falësh veten. Falja... Me fjalë të tjera, pranimi i aftësisë për të bërë gabime... E dini, ndonjëherë kemi zemërim të thellë ndaj dikujt; Me sa duket sepse na zemëroi. Nuk do ta falim, nuk mund ta falim. “Si mund të jetë një linjë e tillë a mundet ai? ne mendojmë. Mendoj se nuk ka njeri që nuk e di se sa e rëndë rëndon mbi ne pesha e këtij inati. Por sigurisht që ne e njohim edhe qetësinë shpirtërore kur e falim ‘vërtet’ bashkëbiseduesin tonë. Lehtësia e pabesueshme e faljes... Në fakt, duke falur, ne pranojmë se ai mund të bëjë gabime.
Kjo qasje e faljes së gabimeve mes njerëzve dhe përfitimet e kësaj qasjeje vlejnë edhe për botën e brendshme të personit. Nëse një person që përjeton një krizë shpirtërore të thellë ose sipërfaqësore mund ta falë veten, domethënë nëse pranon se mund të bëjë gabime, domethënë nëse pranon se është i paplotë dhe jo një zot i përsosur, ai mund të arrijë kalimin nga tensioni. që ia dërrmon shpirtin në qetësi. Kjo do të thotë, nëse ai me të vërtetë kërkon falje, ai mund të vazhdojë udhëtimin e tij entuziast dhe të gatshëm drejt përsosjes dhe përsosmërisë së tij. “Pendim i vërtetë, i vërtetë” ndoshta do të thotë aftësia e një personi për të pranuar veten me gabimet e tij... Gjendja e pranimit se ai është një e metë e pastër dhe të kuptuarit se përsosmëria i përket një Qenieje Hyjnore... Me fjalë të tjera, të jesh në gjendje të falësh veten... Por duke marrë përgjegjësinë për veprimin që ka kryer dhe duke qenë në gjendje ta bëjë këtë në siklet të tij... Me fjalë të tjera, në vend të 'fajit', duke vazhduar rrugën e tij me ndjenja 'turpi/sikleti'.. .
Lexo: 0
