Çfarë ndodhi sot që dolëm për të gjuajtur në rrugë për të moshuarit tanë simpatikë, të cilëve deri dje u kishim ndenjur në autobusë, të cilët na mbushën me qetësi kur u buzëqeshën kur i takuam në rrugë dhe të cilëve përralla të kohëve të vjetra i dëgjonim sikur të ishin përralla? Mori telefonin, lodrën e epokës dhe nisi ta ndiqte me aparatin e tij plakun. Sikur të mos mjaftonin rrjetet sociale, gjuetia e të moshuarve u kthye në imazhe që thyen rekorde vlerësimi edhe në kanalet kombëtare. Vërtet pyes veten nëse dikush mendon për gjendjen e tij mendore. A i shikojmë ata nga perspektiva e tyre dhe a ndiejmë ndjeshmërinë e tyre? Megjithatë, pse nuk jemi të vetëdijshëm për faktin se po plakemi çdo ditë në krahasim me një ditë më parë? Si renditen fazat e jetës njerëzore? Ne kemi lindur, kemi nevojë për kujdes dhe nuk kemi aftësi për të jetuar vetë, si jetojmë, bëhemi të pavarur dhe kur plakemi, bëhemi përsëri në nevojë për kujdes Kurba e jetës fillon nga zero, pasi arrin vija e sipërme fillon të bjerë sërish drejt zeros dhe kur arrin pikën zero është fundi i fillimit. Këtë herë ka një ndryshim nga foshnjëria dhe fëmijëria, me të gjitha përvojat, njeriu e di se fundi po afron. Pas rënies së kurbës së jetës, rritja e sëmundjeve mendore si Alzheimer, çmenduria dhe depresioni i vonshëm, si dhe simptomat fizike si sëmundjet e kyçeve që kufizojnë lëvizshmërinë fizike, të folurit gjuhësor dhe çrregullimet e shikimit, mund të shkaktojnë gjendje negative emocionale si p.sh. pavlefshmëri, keqardhje për veten ose paaftësia për të toleruar keqardhjen. Këto përvoja dhe duke ditur se fundi po vjen, formojnë reagimet e të moshuarve tanë.
Disa njerëz kanë vuajtur gjatë gjithë jetës së tyre, kanë punuar dhe kanë vuajtur varfërinë, ndoshta kanë përjetuar dhe kanë humbur bollëkun dhe stuhitë janë ndezur brenda tyre me vetmia dhe rebelimi i humbjes së shumë miqve. Po cfare po bejme po i heqim atu te fundit qe kane mbetur ne fund te nje eksperience te tere "respektin" per te marre nje like ne rrjetet sociale pa u munduar ta kuptojme.Ju qortojme dhe poshterojme duke ju thene eshte per te miren tende. Ne harrojmë se ai xhaxhai ka qenë dikur mësuesi juaj dhe ndoshta edhe mësuesi i babait tuaj që ju ka rritur. Tani po bëjmë sikur e dimë, a nuk mendon për pozicionin që ka pasur në të kaluarën?
Tashmë është afër fundit të jetës së tij Ne u themi të moshuarve që e dinë se janë të infektuar, u themi mos dilni, do të vdisni, themi se ka virus. Ai tashmë mund të presë vdekjen. Nëse do të mund ta shpjegonim vërtet rrezikun në përputhje me vlerat e tij, duke marrë në konsideratë jetën e tij, pa humbur respektin, pa harruar ndjeshmëritë e tij, pa humbur mundësinë e sëmundjeve të tij...
Për këtë, sigurisht. , së pari duhet të dimë të dëgjojmë. Një nga problemet më të mëdha me të cilat përballemi si shoqëri është se ne nuk jemi në gjendje të komunikojmë.Për komunikim korrekt, së pari duhet të jemi në gjendje të dëgjojmë. A mjafton të dëgjosh? Në fakt, nuk ka kuptim të dëgjojmë vetëm; nëse nuk e kuptojmë atë që po dëgjojmë, nuk do të dëgjojmë. Ne dëgjojmë jo për të kuptuar, por për të kritikuar, që nuk është dëgjim i vërtetë. Ne kemi nevojë për komunikim të shëndetshëm në këtë periudhë kur shëndeti ynë është në rrezik. Ju mund të mos e merrni jetën seriozisht sepse nuk e dëgjoni faktin që jeta duhet marrë seriozisht, por ka njerëz rreth jush që e marrin jetën seriozisht dhe e dëgjojnë.
Lexo: 0
