Ka 5 gjuhë dashurie sipas një klasifikimi. Fjalë pohimi, kohë cilësore, akte shërbimi, marrja e dhuratave, prekje fizike. Brenda këtij klasifikimi, një person mund të zbulojë se në cilën zonë ai/ajo është më i lumtur kur trajtohet.
Gjuha ku dua të fokusohem është kontakti fizik. Sidomos shprehjet e prindërve i ndesh herë pas here për prekjen. Unë rrallë shoh nëna që nuk u pëlqen të prekin fëmijët e tyre. Ata nuk e pëlqejnë prekjen, jo vetëm ndaj fëmijës së tyre, por edhe në përgjithësi. Ai person, disi për shkak të edukimit të tij ose të saj, nuk i pëlqen të ketë marrëdhënie shumë të ngushta me njerëzit. Në përgjithësi, ata mund të jenë njerëz disi të ashpër dhe të largët. Por ajo që vlerësoj më shumë është aftësia e tyre për ta shprehur këtë situatë shumë qartë dhe sinqerisht. Sepse nuk është e lehtë të them se nuk më pëlqen të prek fëmijën tim. E di që nuk ishte një sjellje dashakeqe në asnjë mënyrë. Megjithatë, kam gjithashtu frikë se mungesa e këtij kontakti, që është elementi themelor i lidhjes së sigurt, do të krijojë një dobësi në marrëdhënie në të ardhmen.
Lidhja e sigurt mbështetet nga sytë, zëri dhe lëkurën. Sistemi i nevojshëm për një fëmijë përbëhet pikërisht nga këto. Dhe sa më e ekuilibruar të jetë, aq më e bukur do të jetë. Ka shumë fëmijë të rritur nga një brez që nuk mund të përqafohet, të kujdeset apo të flasë. Dhe fëmijët e ndiejnë mungesën e kënaqësisë emocionale që përjetojnë më shumë kur shohin marrëdhëniet e ngushta të miqve të tyre me familjet e tyre.
Një skenë nuk më largohet kurrë nga mendja. Fëmija, i cili vjen te dera e shkollës me nënën e tij, lihet me nxitim dhe nëna e tij largohet me një shprehje lamtumire. Pastaj vjen shoku i tij i klasës me nënën e tij dhe ata puthen dhe përqafojnë nënën e tij dhe i thonë lamtumirë. Fëmija tjetër, i cili po shikon këtë situatë, papritur kthehet nga nëna e shokut të tij dhe i thotë: "A mund të më përqafosh edhe mua?"
Disa gjëra duhen adresuar. Prindi i tij mund të mos e ketë përqafuar kurrë ose të mos ketë shprehur kurrë dashuri. Në fund të fundit, çdo prind zbaton atë që di dhe sheh. Një pjesë prej nesh mund t'i kuptojë gjithashtu. Por ky kuptim nuk mund të jetë një justifikim për sjelljen tonë. Keshtu kane qene nena me babin dhe kur na thone cfare te bejme nuk e bejme dot, gjendemi ne nje situate me te veshtire se ata prinderit. Sepse është një padrejtësi e madhe ta thuash këtë në një kohë kur ka kaq shumë mundësi dhe burime. Drita do të ndodhë.
Si gjithmonë, rruga jonë të çon sërish drejt ndërgjegjësimit. Përpara gjithë këtij procesi, proceset tona njohëse do të jenë të shëndetshme në mënyrë që të mund të jemi të vetëdijshëm se gjërat janë të ndryshme ose ndryshojnë.
Lexo: 0
