Dëshira e disa prej nesh për fëmijë ka shkuar shumë larg. Edhe kur ishim fëmijë, ëndërronim për fëmijën tonë të ardhshëm, duke thënë: “Do ta trajtoj kështu, nuk do ta bëj këtë, ai do të jetë kështu”. Këto ëndrra kishin të bënin me përpjekjen për ta bërë fëmijën tonë "të mos jetë si ne" duke vepruar në të kundërtën e mënyrës se si na trajtuan.
Disa prej nesh nuk patën kurrë dëshirën për të pasur fëmijë. Ose nuk ndiheshim gati, ose mendonim: "A jam bërë fëmijë dhe do të kujdesem për një fëmijë?" Në një mënyrë apo tjetër, një farë e vogël u hodh në barkun tonë një ditë më parë. Fara u rrit, mbiu dhe arriti në një pozicion që mund të ndihej. Emocionet u ngatërruan, hormonet ndryshuan, trupi filloi të fryhej dhe dhimbja u shtua. Një ditë, ai nuk mund të përshtatej më dhe u hodh jashtë. Gruaja pyeti veten: "Si e mbajta një jetë të tillë brenda trupit tim?" Më pas filluan orët e gjata të punës, të qarat pafund, netët pa gjumë, shpërndarja e shpejtë e çdo barre me ngrohtësinë më të vogël...
Fëmija u bë qendra e shtëpisë, një person i vogël i bëri të gjithë të përjetonin emocione të forta tranzicionet. Pafuqia, pesimizmi, rraskapitja, shqetësimi, lumturia, pamjaftueshmëria, i rrituri, etj. shumë ndjenja. Të gjithë i përjetuan këto ndjenja ndryshe, të gjithë i përqafuan ndryshe. Pra, si mund të ndryshojnë kështu këto emocione komplekse që ne përjetojmë, edhe pse trupi dhe natyra ndryshojnë gjithmonë në të njëjtin rend?
Përgjigja është shumë e thjeshtë. Vetë fëmijërinë tonë. Çfarëdo emocioni që kemi përjetuar dhe përballuar në fëmijërinë tonë, çfarëdo emocioni për të cilin jemi fajësuar, çfarëdo emocioni që jemi dënuar, ne i afroheshim të voglit duke na parë të pafuqishëm në përputhje me këto përvoja. Kur foshnja jonë qante, disa prej nesh u zemëruan, disa ndiheshin të pafuqishëm, disa donin ta ndëshkonin. Të gjitha këto gjëra që ndjemë dhe bëmë ishin në përputhje me atë që kishim vendosur në zemrat tona nga e kaluara.
Dhe sikur të mos mjaftonin këto, dolën ekspertët dhe thanë, trajtoje fëmijën tënd kështu, don, mos e bëj këtë, mos e bëj atë, jo, po bën gabim, jo, ke bërë diçka të gabuar, etj. Nuk ka shkollë për prindër, askush në tokë nuk di të prindërojë siç duhet. Prindërimi drejtohet nga përvojat tona dhe nga ajo që na është bërë. Udhëzimi i vetëm për prindërit është të shërojnë vetë plagët e tyre. I. Për prindërit e lënduar..
Lexo: 0
