Unë jam në dhimbjen time, jam në zi, çfarë më pas?

"Nëse e kam kaluar këtë, mund të kapërcej çdo gjë."

Trauma dhemb, djeg, madje edhe djeg. Pastaj nga hiri rilind njeriu, ashtu si Feniksi legjendar. Është si një feniks, i cili i tërheq njerëzit me madhështinë dhe pamjen e tij të ndritshme. Ai nuk është më i njëjti person, jeta që jetoi nuk është e njëjta jetë. Një histori rritjeje dhe maturimi fillon tani. Trauma rritet dhe piqet më pas.

Çfarë do të thotë të rritesh, të piqesh?

Këshillë e parë ndihet si në një tunel të errët, këndi i të cilit është i padukshëm. Nuk do të kalojë kurrë, duket sikur nuk do të përfundojë kurrë. Një person që kapet pas aftësive të tij të përballimit, gjen përsëri një mënyrë për veten e tij, rrjedh përsëri në jetë. Ndonjëherë arteria karotide bllokohet, atëherë hyjnë në lojë venat e tjera, "Unë do të bëj atë që nuk mund ta bësh, do të gjej një rrugë të re për ty, për sa kohë të mbash jetën".

Në njërën nga këngët e Sezen Aksu, "Këngët që nuk kalojnë dhimbjet mungojnë pak". thotë. Besimi se njerëzit mund të arrijnë mençurinë dhe të vërtetën përmes dhimbjes është pothuajse aq i vjetër sa historia njerëzore. Siç theksohet nga letërsia dhe mësimet fetare, një person duhet të kalojë nëpër proceset që ka pësuar për t'u pjekur. Kur shikojmë filozofinë ekzistenciale, mendimtarë si Kierkegaard dhe Nietzsche argumentojnë se përvojat traumatike janë përvoja që njerëzit i përjetojnë për të vënë në dyshim kuptimin e jetës. Ndonjëherë themi: “Gjithçka nuk ishte aq e vështirë në të kaluarën, unë e bëra të vështirë. Tani, kur gjithçka është kaq e vështirë, më takon mua ta bëj më të lehtë.”

Të gjithë e dimë se sa e rëndësishme është mbështetja sociale. Kjo botë ka kuptim me një tjetër. Një tjetër është deti në vetvete, deti. Pikërisht atëherë njeriu fillon të krijojë lidhje të thella në të cilat ai nuk largohet nga të qenit vetvetja dhe të jetojë vetvetja. Kjo është kur ne ngrihemi përsëri nga hiri ynë, ashtu si Phoenix...

Psikika klinike olog Cagla Aras

Lexo: 0

yodax