Shkrimi dhe psikanaliza më janë dukur gjithmonë si dy fusha që shkojnë paralelisht dhe kanë shumë ngjashmëri. Mund të themi se shkrimi shpreh përpjekjen për të kuptuar veten duke u shndërruar në dikë tjetër dhe përpjekjen për t'u kthyer te vetja duke u nisur nga të kuptuarit e tjetrit. Është një udhëtim i të shprehurit në imazhin e dikujt tjetër duke u veshur si dikush tjetër dhe duke luajtur një rol. Prandaj, një shkrimtar që është i verbër dhe i shurdhër ndaj të tjerëve mund ta ketë të vështirë të prekë çështje që lidhen me veten e tij. Vetëm në këtë mënyrë shkrimtari mund të përfshihet në një proces në të cilin ai mund të transformohet dhe të thellohet në shtresat e vetes së tij. Psikanaliza, e cila zhvillohet midis psikoanalistit dhe analistit, është një rrugëtim i gjatë në të cilin ky transformim ndodh drejtpërdrejt me vetë personin. Në një vepër të mirë artistike të shkruar me një lidhje, padyshim ndeshemi me shtresat dhe përmbajtjen e spiritualitetit të autorit. Kanë mundësi të dalin në pah shumë materiale që autori i ka fshehur vetes në përvojën e tij shkrimore. Mund të mendojmë se akti i të shkruarit, i cili është larg të menduarit dhe i lejon intuitës të zbulojë proceset krijuese, ka një veçori që zbulon të pavetëdijshmin.
Edhe nëse është nën vështrimin e tjetrit, të shkruarit. zona është vendi që lejon më pak autocensurë. Ky veprim, i bërë duke harruar, përfshin shumë privatësi. Duke braktisur veten, autori vendos një marrëdhënie organike me tekstin dhe ka mundësinë të eliminojë të gjithë përveç vetes. Teksa vazhdon punën me gjithë shqetësimet dhe dëshirat e tij, i flet tekstit si të ishte “psikanalist”. Herë pret e dëgjon, herë vazhdon të shkruajë. Duhet kohë në këtë përpjekje për t'u kthyer tek vetja dhe për të kuptuar. Ashtu si në analizë, gjërat ndryshojnë, por ne nuk e dimë se si dhe kur transformohen.
Akti i të shkruarit e mban të ndërthurur arsyen dhe intuitën, ndërkohë që sjell me vete një gjendje të dorëzimit të plotë. Kjo situatë në mënyrë të ngjashme na kujton pranimin e pasivitetit në psikanalizë. Të shkruarit është një proces shoqërues. Akti i të shkruarit, ku dominon zona e pavetëdijshme, i ngjan gjendjes së të qenurit në rrjedhën ku njeriu e lë veten në divan dhe fjalët rrjedhin, ashtu si në psikanalizë. Ajo që del nga autori në atë moment mbart padyshim gjurmë nga thellësia e spiritualitetit të tij. Për këtë arsye, shfaqja e ndjenjës sonë të habisë dhe admirimit përballë një vepre është pasqyrim i shpirtëror, konflikteve dhe halleve të autorit. Mund të jetë për shkak të takimit tonë me një material me gjurmë realiste dhe kontaktit të tij me ne
Lexo: 0
