"Një jetë e jetuar pa reflektim nuk jetohet," thotë Sokrati. Meriç Bilgiç shton gjithashtu: “Një jetë që kalojmë duke menduar vazhdimisht nuk jetohet”. Si të vendosim nëse një jetë është jetuar apo jo? "Ne jetojmë në një mënyrë ose në një tjetër!" Është kështu apo ashtu? Si të vendosim nëse një jetë është jetuar apo jo? Po si të jetosh? Si do të jetojmë? Veten? Sa nga ky vendim na takon neve dhe sa është formësuar? Po personaliteti ynë? Veprimet tona, mendimet tona... Po emocionet tona? A mund të përcaktohet? A mund të jetë që ne jemi mësuar se si të ndihemi? Ndoshta "karakteri është burgu i një personi!"
Çfarë makthi!
Një vetvete që pengon jetën... Një burg nga i cili nuk mund të arratisesh, nuk mund të ndryshosh dhe ndonjëherë as ta kuptosh. A ngatërrohet një person në vetvete si një zinxhir i lidhur me ekzistencën? Të ekzistosh do të thotë të jesh vetvetja, por sa herë që bërtet për mungesën tënde, ajo të gërryen ashtu si gjarpëri gërryen bishtin.
Çfarë paradoksi!
Ekzistenca njeriut i duket si dënim, por kthehet në mosekzistencë. Sa e vështirë është të thyesh zinxhirët, të shkosh një hap më tej si brenda ashtu edhe jashtë. A mund të pastrohet njeriu nga vetvetja? A mund të shkatërrojë një ekzistencë të tërë? A mund të tretet ai frikën, zemërimin, dhimbjet dhe keqardhjet e tij? A mund të zëvendësojë ai me mirënjohje mbetjet e së kaluarës së tij, ndonjëherë mbeturinat, në raft? A mund të zgjedhë një person sot dhe këtë moment pavarësisht nga vetja? A mundet një person ta pranojë dhe ta përqafojë këtë të vërtetë pavarësisht nga pasqyrat që bërtasin në vetminë e tij? Dhe a mund të përzihet ky realitet me njerëzit, me unitetin që vjen me vetminë për të gjithë? *A mundet njeriu të jetë vetvetja dhe të vërshojë mes njerëzve? Apo mund të jetë ai vetë me njerëzit? A mund të zgjedhë “veten”, kush është? A mund të zgjedhë mes ekzistencës dhe mosekzistencës në çdo moment të jetës dhe të zgjedhë të jetë vetvetja? Të jesh i vetmi mes mundësive të pafundme kur zgjedh kush je? Të jesh ai që zgjedh dhe vendos? Duke e kthyer lirisht një ekzistencë të pasigurt në ekzistencën tënde dhe duke krijuar një ty të re, në çdo moment... Duke ditur se do të zhdukesh, duke ditur se do të vdesësh në një kohë dhe vend të pasigurt. Duke ditur se një ditë e gjithë puna jote do të fluturojë...
Do të jetosh derisa të vdesësh, vetëm derisa të vdesësh, por derisa të jetosh Do ta duash... Sa guxim është të jesh vetvetja! Çfarë guximi për të qenë i lirë! Në masën që mund të përcaktoni se sa i vendosur është… Frika dhe ankthet dhe rrahjet e zemrës… A mund të lidhen këto? Apo ajo që duket si një ndëshkim për ekzistencën është në të vërtetë krijimi i vetvetes nga një person me gëzim dhe entuziazëm? A mund të shkaktojë liria e zgjedhjes eksitim dhe jo frikë? A mund të jetë jeta si një lojë në vend të një romani të rëndë? A mund të ndodhë që realiteti i vdekjes nuk nënkupton pakuptimësinë, por kuptimin e së tashmes dhe kalueshmërinë dhe pakuptimësinë e pikëllimit, luftërave dhe dhimbjes? Sa të pafuqishëm jemi përballë vdekjes, a mund të na japë pak ngushëllim kjo pafuqi? Kërcënimi, frika, pasiguria, kontrolli, madhështia, dështimi, padrejtësia... A mund të ulë barrën e këtyre?
Pse bëra kaq shumë pyetje? Asnje! Doja vetëm të hidhja një kockë. Atëherë më lejoni ta mbyll artikullin me një poezi të Edip Cansever, le ta hapë pak zemrën tuaj...
FUND
Ja çfarë tha Esteri
Mos kini frikë nga vetmia juaj
Këto janë ato që tha Esteri
Dhe le të vijë. dhe le të kalojnë të gjitha fjalët e mia > Por secili duhet të jetë vetvetja
Pastaj të gjithë duhet të jenë vetvetja
Një ditë të gjithë duhet të jenë vetvetja
Kjo është ajo që Esteri tha br /> Është tashmë.
Sepse është.
Edip Cansever*
Lexo: 0
