Divorci… Sëmundje…. Vdekja….. Vështirësi financiare… ose shumë arsye të ngjashme.
Dhe jetimorja…
Kur hyra, shumë fëmijë erdhën me vrap tek unë. Disa më përqafonin, disa donin të dinin pse isha atje. U thashë se do të kaloja kohë me ta për një periudhë të caktuar kohore në kuadër të një projekti. Nuk kishte asgjë të keqe me gëzimin e tyre. Së pari, u takova me mësuesit e tyre. Përballë meje kishte njerëz të përkushtuar ndaj punës së tyre. Ata ishin të buzëqeshur dhe të kujdesshëm. I takova fëmijët një nga një. 15 fëmijë të moshës 7 ose 8 vjeç u përshtatën lehtësisht me këtë situatë të re. Me përjashtim të njërit.
Ditën e parë që shkova në institucion, Umut vetëm tha emrin e tij dhe shkoi në dhomën e tij. Sa herë që më shihte, shikonte larg. Ky njeri i vogël misterioz duhet të ketë diçka për të treguar. Ai mund të tregonte për shkollën e tij, miqtë e tij, Pokemon si të tjerët, por ne nuk arritëm të flisnim kurrë. Ai i shmangej të folurit. Preferoi të na shikonte nga dritarja në vend që të merrte pjesë në lojëra. Informacioni që mora nga mësuesit e tyre nuk më befasoi. Ai ishte nxënësi më i suksesshëm në klasën e tij dhe kishte diploma në sportet që i interesonte. Ai humbi nënën e tij në një aksident. Ai nuk e kishte parë as babanë e tij. Ai vuri aq shumë dhimbje në trupin e tij të vogël, por nuk u dorëzua. "Ai është i suksesshëm dhe ka synime largpamëse," tha mësuesi i tij. Mendova se ndoshta do të interesohej nëse do të flisnim për këto, por më kot.
Institucioni shpërndante para të vogla xhepi çdo të hënë. Dita kur merrnin kompensimin ishte ditë pushimi për ta. Disa vrapuan drejt dyqanit ushqimor dhe shpenzonin të gjitha paratë e tyre, ndërsa të tjerët ndanin ushqimin që blinin me miqtë e tyre. Ata po mendonin se çfarë do të blinin me ato para xhepi gjatë gjithë javës.
Një nga ato ditë, tre fëmijë erdhën me vrap tek unë.
- Më thuaj...
- Jo, më thuaj
- ?
- Motra Umut do të vijë te ti por ajo ka turp...
- Unë thashë që nuk duhet të ketë turp, sigurisht. ajo duhet të vijë.
Umut u shfaq pranë meje i turpshëm. Ai nuk mund të shikonte në fytyrën time. Kishte diçka që ai fshihte pas shpine. Kam shikuar. Më bleu një trëndafil të kuq me të gjitha paratë e xhepit. Ishte dhurata më e mirë që kisha marrë ndonjëherë, por ai shpenzoi të gjitha paratë e xhepit për atë trëndafil. Atij do t'i duhej të priste një javë për çdo gjë që donte të blinte.
- Epo, ne marrim para xhepi çdo javë. Ai tha: "Kjo është e jotja."
Ai trëndafil ishte gjëja më domethënëse. Shprehte në heshtje shumë gjëra që nuk i shprehte dot. Si të gjithë miqtë e tyre...
Ata ndajnë prejardhje të ngjashme, moshat, gëzimet dhe hidhërimet e tyre, por janë vetëm brenda vetes. Ata janë fëmijë, por janë individë larg fëmijërisë.
Ata kanë zemra të vogla por të mëdha që dinë të jenë të lumtur për një gjë të vogël në vend që të ankohen për gjithçka. Ata nuk bëjnë atë që e dinë se është e gabuar. Nuk ka gjë të tillë si ta bësh nga inati.
Ka kaq shumë fëmijë që fshijnë faqet kur nëna i puth dhe nuk ndjehen rehat me këtë vëmendje. Ai që e shikon nënën me urrejtje. Megjithatë, këta fëmijë ankohen jo për dashuri, por për mungesë dashurie. Ata po vdesin të quajnë çdo grua që shohin "nënë" dhe çdo mashkull që shohin "baba". Nuk është se nevoja e tyre për dashuri dhe dashuri është më e madhe se bashkëmoshatarët e tyre. Sepse nuk ushqehet sa duhet. Nuk ishte zgjedhja e askujt të lindte. Edhe pse duken të vegjël dhe detyrohen të sillen si njerëz të mëdhenj...
Ky është një detaj i vogël për shumicën prej jush, ndoshta ajo që shkruhet këtu mund të pyesë veten se çfarë quajmë dashuri. Ky koncept, i cili është i pavlefshëm për ju, por ka vlerë jetike për ta, është i prekshëm dhe i padukshëm. Nëse shkoni, do të takoni shumë fëmijë që janë të lumtur t'i vizitoni. Asnjëri prej tyre nuk do t'i fshijë faqet kur t'i puthni. Asnjëri prej tyre nuk do të kthehet nga faqja tjetër.
Lexo: 0
