Mendoj se një nga problemet më të mëdha mes çifteve është komunikimi. Problemi më i madh jo vetëm në çift, por edhe në marrëdhëniet njerëzore është komunikimi.
Një nga gjërat që ndesh më shumë janë çiftet që duhet të shpjegojnë veten.
Ata vijnë gjithmonë me këto pyetje;
A nuk jemi ne një e tërë, pse duhet të sqarohem?
Pse nuk e kupton që po bëj shaka?
A nuk është ajo gruaja ime? A do t'i thosha diçka të keqe atij? Por ai e kupton këtë keq.
Etj etj.
Mund të ketë miliona arsye të ndryshme pas të gjitha këtyre pyetjeve për çdo person.
Por në thelb është problemi që kemi në komunikimin?
Kemi aq frikë të shprehim ndjenjat tona saqë kemi mësuar aq mirë të mos i shprehim ato saqë përpiqemi t'i shprehim problemet tona duke heshtur ose duke u zemëruar. Ne largohemi nga një veprim kaq i thjeshtë sa të themi se sjellja ose një fjali e palës tjetër na lëndon ose na shqetëson dhe e ndërlikojmë marrëdhënien tonë.
Këto probleme, të cilat ne mund t'i mbyllim në afat të shkurtër, mund të arrijnë një nivel që na bën të shqetësohemi për të ardhmen e marrëdhënies në afat të gjatë.
Pra, pse nuk i themi ndjenjat tona?
Kur shikojmë prapa shoqërisht, cili prej nesh ka marrë dashuri nga prindërit?
Ndoshta jemi fëmijë që nuk dinë kur u përkëdhelin kokat, fëmijë që prindërit punojnë jashtë vendit, fëmijë që i shohin baballarët dy-tri herë në muaj. Ose fëmijë të familjeve që u ndanë në moshë të re, ka shumë gjëra të tjera që mund të rendisim. Ajo që dua të them është se ne presim që dikush që është rritur pa dashuri të shprehë ndjenjat e tij dhe po, kjo është një gjë shumë e vështirë për të.
A mund ta ndryshojmë atë? A mund të mësojmë? A mund të arrijmë të flasim për ndjenjat tona?
Sigurisht që mundemi.
Thjesht duhet ta pranojmë këtë së pari. Pala tjetër duhet ta pranojë këtë.
Të jesh i vetëdijshëm është një nga hapat më të mëdhenj për të ndryshuar.
Kjo do të thotë se ne mund të ndërhyjmë kudo që e vëmë re.
Lexo: 0
